hechten

Een van de dingen die het leven moeilijk maakt, is dat we ons zo sterk hechten aan het leven, aan mensen en aan dingen. Dat merk je vaak pas als je in levensgevaar bent, als een dierbare ernstig ziek wordt of als je baan en je inkomen op de tocht staan. Je bent bang voor het dreigende verlies en die angst wil je niet, die druk je weg. Maar daardoor wordt de angst alleen maar sterker. Erkennen dat je bang bent, je bewust worden van je gehechtheid, geeft al verlichting. Want vaak is het niet het ergste dat je iets verliest, maar dat je er zo gehecht aan bent.

De volgende stap is inzien dat je - nu, op dit moment - van al het moois in de wereld kunt genieten, ook al zal het op een gegeven moment voorbij gaan. Dat helpt je om je minder te hechten, het maakt dat je juist méér kunt genieten van wat je nu hebt, zonder angst voor verlies en zonder bang te zijn voor de toekomst.

Want niets is eeuwig, alles is vergankelijk en dus er komt altijd een moment van afscheid nemen. Dat veroorzaakt verdriet. Misschien heb je geleerd om ‘flink’ te zijn en je verdriet te onderdrukken. Doe dat niet, geef er - op jouw eigen manier - uiting aan, anders blijft het onderhuids zeuren.

Verdriet betekent dat je treurt om iemand waarvan je hebt gehouden, of om iets dat veel voor je heeft betekend. Dat inzien en ervaren doet recht aan het verleden en voorkomt tevens dat je blijft hangen in de jammerklacht van het verlies. Het is niet alleen maar akelig, je kunt het loslaten en dan blijkt dat er ruimte is ontstaan voor iets nieuws. Dat is een puur en natuurlijk proces.